فقر و مشکلات اقتصادی در ایران

آنچه که بیشترین فشار را به مردم و به خصوص جوان ها وارد می کند بیکاری می باشد،بیکاری یکی از شاخص ها است که میزان سلامتی اقتصادی کشور را نشان می دهد.بر اساس آمار رسمی بیش از نیمی از جمعیت بیکار کشور دهه شصتی هستند،یک پنجم جمعیت کشور در رده ی سنی ۲۵ تا ۳۴ سال هستند که حدود ۹۶درصد اونا با سواد هستند، بیش از سی میلیون نفر در ایران زیر خط فقر زندگی می کنند و از طرفی توان اقتصادی دولت برای ایجاد اشتغال نصف نیاز جامعه است. مقامهای ایران از تعریف دقیق خط فقر و اعلام دقیق آمار فقر و مشکلات اقتصادی خودداری می کنند بدلیل اینکه اعلام آمار برایشان تبعات سیاسی دارد. معاون وزیر بهداشت ایران در یک مصاحبه گفته بود که بیش از سی درصد مردم ایران گرسنه اند و امنیت غذایی ندارند و این آمار را وزارت کار و رفاه هم تایید کرده است.

هر چند مسئولان و مدیران رده بالای جمهوری اسلامی خودشان می گویند که برای اینکه از شرایط بن بست فعلی بیرون بیایند نیاز به یک برنامه ریزی دقیق برای کشور و برخورد سیستماتیک با فساد اقتصادی موجود است ولی کارشناسان اقتصادی می گویند سیاست هایی که دولت در این زمینه دارد راه حل نیست و بیشتر شعار است و یک درمان کوتاه مدت می باشد.اقتصاد ایران ظرفیت اشتغال زایی متناسب با نیاز جامعه را ندارد و توان واقعی اشتغال زایی نصف نیاز کشور است.اینها آمار ها و تعاریفی است که خود دولت ارائه می دهد و اگه ما آمار های واقعی را در نظر بگیریم از این ارقام خیلی بالاتر است.

ما اگر بخواهیم یک تصویر کلی از ساختار اقتصادی کشور در ذهنمان مجسم کنیم باید به افراد زیر خط فقر در جامعه نگاه کنیم و شانس این افراد برای برون رفت از این شرایط را هم بسنجیم، وقتی می بینیم که این افراد واقعا شانسی برای بیرون اومدن از این شرایط را ندارند خودمان می فهمیم که وضعیت به بحران نزدیک است.

اگه بخواهیم با دقت نگاه کنیم می بینیم که در زمینه فقر، سیستم رفاهی، آن حمایت که از اقشار آسیب پذیر جامعه باید وجود داشته باشه وجود ندارد.

شما یک سالمند را در ایران در نظر بگیرید بجای اینکه بعد از بازنشستگی و در سنین کهولت استراحت کند مجبور به کار کردن است و بعضی وقتها متاسفانه این سالمندان بیمار هستند، من راننده های زیادی را در ایران می شناسم که با تاکسی مسافر کشی می کنند، وقتی از آنها سن و سالشان را جویا می شوید می بینید که این افراد سن بالای ۶۵ سال دارند و فاجعه اینجاست که شما بدانید که این آقا یا خانم معلم بوده و الان بعد از بازنشستگی مجبور به مسافر کشی شده است.یا زنانی که سرپست خانواده هستند، افرادی هستند که مجبورند برای تامین نیاز های بچه هایشان کار کنند ولی برای زنان در ایران هیچ وقت فرصت های شغلی برابر وجود نداشته و یا اصلا فرصتی وجود ندارد.

یا اینکه شما جوانهای کشور رو در نظر بگیرید، هر جوان در ایران معمولا ۱۶-۱۷ سال از عمرش را مشغول درس خواندن می باشد و بعد از اینکه درسش را تمام می کند می بیند که هیچ فرصت شغلی برایش وجود ندارد که بتواند حداقل نیازهای خود را تامیین کند،مجبور است در خانه بماند و از همان مبلغ ناچیزی که آن پدر بازنشسته یا آن مادر که سرپرست خانواده است نیازهایش را تامیین کند.

شما اگه تجربه این را داشته باشید که به یک روستای دور افتاده در ایران سفر کرده باشید می بینید که این افراد حداقل امکانات را هم ندارند،آب آشامیدنی سالم در بسیاری از روستاهای ایران نیست، برق هنوز در خیلی از روستاهای ایران وجود ندارد، کشوری که یکی از بزرگترین صادر کننده های نفت در دنیاست هنوز نتوانسته برای مردم این روستاها گاز فراهم کند که مردم آسایش داشته باشند.در این روستا ها اکثر جوانان بیکار هستند و برای کار به شهرهای اطراف روستا می روند و بعضی از آنها به شغل هایی مثل کولبری و یا قاچاق سوخت و مواد مخدر و قاچاق انسان روی می آورند بدلیل اینکه چاره ای ندارند.من به چشم خودم این شرایط را رفته و از نزدیک دیده ام.یک وانت بار را در نظر بگیرید که بار سوخت دارد و هر لحظه احتمال واژگون شدنش و یا آتش گرفتنش در آن دمای بالای هوا وجود دارد.

یا مسئله ی خانمان سوز اعتیاد که در ایران بسیاری از مردم درگیر اعتیاد هستند و باعث شده بسیاری از خوانواده ها از هم بپاشند و زندگی مردم نابود بشود که ریشه اعتیاد در فقری هست که بر جامعه حاکم می باشد.

معیشت و گذران زندگی در ایران به قدری دشوار شده است که بعضا خانواده ها نمی توانند برای بچه هایشان غذای کافی و سالم تهیه کنند. گرانی بیش از حد گوشت و میوه و حبوبات و اقلام خوراکی باعث شده بسیاری از خانواده ها نتوانند نیازهایشان را تامین کنند و همین باعث شده که طبق آمار وزارت بهداشت سی درصد ایرانی ها سو تغذیه داشته باشند

اقتصاد کشور ورشکسته است کسب کارها و خوابیده اند و خیلی از کارخانه ها و شرکت های بزرگ ورشکسته شده اند و صاحبان کسب و کارهای کوچک هم نمیتوانند دوام بیاروند و همین موضوع باعث می شود وام بگیرند که معمولا درصد این وامها خیلی بالا ست و عملا دولت با این وام ها شهروندهایش را می دوشد و آنها را روز به روز بیشتر به خودش بدهکار می کند.

یا اگر بخواهیم به مسئله ی اختلاس هایی که در ۴۰ سال اخیر اتفاق افتاده و می افتد که نشانه ی بارز فساد اقتصادی هست اشاره کنیم:

اختلاس آقای فاضل خداد با مبلغ ۱۲۳ هزار میلیارد تومن در سال ۱۳۷۱،

شهرام جزایری که در سال ۱۳۸۱ سی و هشت میلیارد اختلاس کرد،چیز بسیار جالبی که در مورد پرونده ایشان وجود دارد این است که ایشان توانسته بود به طیف وسیعی از مسئولان جمهوری اسلامی رشوه بدهد و وام بگیرد و جعل اسناد انجام دهد. یا اختلاس ۳ هزار میلیارد تومنی مه آفرید خسروی در سال ۱۳۹۰ که ۷ بانک مستقیما در این اختلاس دخیل بوده اند، وقتی به پرونده ی این اختلاس نگاه می کنیم می بینیم که معاون وزیر صنایع،معاون وزیر اقتصاد،قائم مقام بانک مرکزی، معاون وزیر راه و ترابری وقت و چند تا از نمایندگان مجلس حضور دارند.سال ۱۳۹۲ در بیمه ایران اختلاس شد.باز در سال ۱۳۹۲ که آقای بابک زنجانی اختلاس کرد و یک اختلاس بزرگ در بنیاد شهید اتفاق افتاد. سال ۱۳۹۴ که دکل نقتی گم شد و تکلیف این قضیه هیچ وقت مشخص نشد.سال ۱۳۹۵ اختلاس صندوق ذخیره فرهنگیان ،مسئله ی حقوق های نجومی، مسئله ی املاک نجومی شهرداری تهران، اختلاس و فساد در شهرداری تهران، وزارت نقت، قرارگاه خاتم النبیا، اختلاس ۴ هزار میلیارد تومانی عباس ایروانی، اختلاس میلیاردی در منطقه ی آزاد قشم همه مواردی هستند که خیانت دولت جمهوری اسلامی را به مردم ایران نشان می دهد، تازه اینها مواردیست که ما میدانیم، صدها مورد دیگر وجود دارد که هیچ وقت رسانه ای نشده اند.