فقر و مشکلات اقتصادی در ایران

فقر و مشکلات اقتصادی در ایران

فقر و مشکلات اقتصادی

آنچه که بیشترین فشار را به مردم و به خصوص جوان ها وارد می کند بیکاری می باشد،بیکاری یکی از شاخص ها است که میزان سلامتی اقتصادی کشور را نشان می دهد.بر اساس آمار رسمی بیش از نیمی از جمعیت بیکار کشور دهه شصتی هستند،یک پنجم جمعیت کشور در رده ی سنی ۲۵ تا ۳۴ سال هستند که حدود ۹۶درصد اونا با سواد هستند، بیش از سی میلیون نفر در ایران زیر خط فقر زندگی می کنند و از طرفی توان اقتصادی دولت برای ایجاد اشتغال نصف نیاز جامعه است. مقامهای ایران از تعریف دقیق خط فقر و اعلام دقیق آمار فقر و مشکلات اقتصادی خودداری می کنند بدلیل اینکه اعلام آمار برایشان تبعات سیاسی دارد. معاون وزیر بهداشت ایران در یک مصاحبه گفته بود که بیش از سی درصد مردم ایران گرسنه اند و امنیت غذایی ندارند و این آمار را وزارت کار و رفاه هم تایید کرده است.

هر چند مسئولان و مدیران رده بالای جمهوری اسلامی خودشان می گویند که برای اینکه از شرایط بن بست فعلی بیرون بیایند نیاز به یک برنامه ریزی دقیق برای کشور و برخورد سیستماتیک با فساد اقتصادی موجود است ولی کارشناسان اقتصادی می گویند سیاست هایی که دولت در این زمینه دارد راه حل نیست و بیشتر شعار است و یک درمان کوتاه مدت می باشد.اقتصاد ایران ظرفیت اشتغال زایی متناسب با نیاز جامعه را ندارد و توان واقعی اشتغال زایی نصف نیاز کشور است.اینها آمار ها و تعاریفی است که خود دولت ارائه می دهد و اگه ما آمار های واقعی را در نظر بگیریم از این ارقام خیلی بالاتر است.

ما اگر بخواهیم یک تصویر کلی از ساختار اقتصادی کشور در ذهنمان مجسم کنیم باید به افراد زیر خط فقر در جامعه  نگاه کنیم و شانس این افراد برای برون رفت از این شرایط را هم بسنجیم، وقتی می بینیم که این افراد واقعا شانسی برای بیرون اومدن از این شرایط را ندارند خودمان می فهمیم که وضعیت به بحران نزدیک است.

اگه بخواهیم با دقت نگاه کنیم می بینیم که در زمینه فقر، سیستم رفاهی، آن حمایت که از اقشار آسیب پذیر جامعه باید وجود داشته باشه وجود ندارد.

شما یک سالمند را در ایران در نظر بگیرید بجای اینکه بعد از بازنشستگی و در سنین کهولت استراحت کند مجبور به کار کردن است و بعضی وقتها متاسفانه این سالمندان بیمار هستند، من راننده های زیادی را در ایران می شناسم که با تاکسی مسافر کشی می کنند، وقتی از آنها سن و سالشان را جویا می شوید می بینید که این افراد سن بالای ۶۵ سال دارند و فاجعه اینجاست که شما بدانید که این آقا یا خانم معلم بوده و الان بعد از بازنشستگی مجبور به مسافر کشی شده است.یا زنانی که سرپست خانواده هستند، افرادی هستند که مجبورند برای تامین نیاز های بچه هایشان کار کنند ولی برای زنان در ایران هیچ وقت فرصت های شغلی برابر وجود نداشته و یا اصلا فرصتی وجود ندارد.

یا اینکه شما جوانهای کشور رو در نظر بگیرید، هر جوان در ایران معمولا ۱۶-۱۷ سال از عمرش را مشغول درس خواندن می باشد و بعد از اینکه درسش را تمام می کند می بیند که هیچ فرصت شغلی برایش وجود ندارد که بتواند حداقل نیازهای خود را تامیین کند،مجبور است در خانه بماند و از همان مبلغ ناچیزی که آن پدر بازنشسته یا آن مادر که سرپرست خانواده است نیازهایش را تامیین کند.

شما اگه تجربه این را داشته باشید که به یک روستای دور افتاده در ایران سفر کرده باشید می بینید  که این افراد حداقل امکانات را هم ندارند،آب آشامیدنی سالم در بسیاری از روستاهای ایران نیست، برق هنوز در خیلی از روستاهای ایران وجود ندارد، کشوری که یکی از بزرگترین صادر کننده های نفت در دنیاست هنوز نتوانسته برای مردم این روستاها گاز فراهم کند که مردم آسایش داشته باشند.در این روستا ها اکثر جوانان بیکار هستند و برای کار به شهرهای اطراف روستا می روند و بعضی از آنها به شغل هایی مثل کولبری و یا قاچاق سوخت و مواد مخدر و قاچاق انسان روی می آورند بدلیل اینکه چاره ای ندارند.من به چشم خودم این شرایط را رفته و از نزدیک دیده ام.یک وانت بار را در نظر بگیرید که بار سوخت دارد و هر لحظه احتمال واژگون شدنش و یا آتش گرفتنش در آن دمای بالای هوا وجود دارد.

یا مسئله ی خانمان سوز اعتیاد که در ایران بسیاری از مردم درگیر اعتیاد هستند و باعث شده بسیاری از خوانواده ها از هم بپاشند و زندگی مردم نابود بشود که ریشه اعتیاد در فقری هست که بر جامعه حاکم می باشد.

معیشت و گذران زندگی در ایران به قدری دشوار شده است که بعضا خانواده ها نمی توانند برای بچه هایشان غذای کافی و سالم تهیه کنند. گرانی بیش از حد گوشت و میوه و حبوبات و اقلام خوراکی باعث شده بسیاری از خانواده ها نتوانند نیازهایشان را تامین کنند و همین باعث شده که طبق آمار وزارت بهداشت سی درصد ایرانی ها سو تغذیه داشته باشند

اقتصاد کشور ورشکسته است کسب کارها و خوابیده اند و خیلی از کارخانه ها و شرکت های بزرگ ورشکسته شده اند و صاحبان کسب و کارهای کوچک هم نمیتوانند دوام بیاروند و همین موضوع باعث می شود وام بگیرند که  معمولا درصد این وامها خیلی بالا ست و عملا دولت با این وام ها شهروندهایش را می دوشد و آنها را روز به روز بیشتر به خودش بدهکار می کند.

یا اگر بخواهیم به مسئله ی اختلاس هایی که در ۴۰ سال اخیر اتفاق افتاده و می افتد که نشانه ی بارز فساد اقتصادی هست اشاره کنیم:

اختلاس آقای فاضل خداد  با مبلغ ۱۲۳ هزار میلیارد تومن در سال ۱۳۷۱،

شهرام جزایری که در سال ۱۳۸۱ سی و هشت میلیارد اختلاس کرد،چیز بسیار جالبی که در مورد پرونده ایشان وجود دارد این است که ایشان توانسته بود به طیف وسیعی از مسئولان جمهوری اسلامی رشوه بدهد و وام بگیرد و جعل اسناد انجام دهد. یا اختلاس ۳ هزار میلیارد تومنی مه آفرید خسروی در سال ۱۳۹۰ که ۷ بانک مستقیما در این اختلاس دخیل بوده اند، وقتی به پرونده ی این اختلاس نگاه می کنیم می بینیم که معاون وزیر صنایع،معاون وزیر اقتصاد،قائم مقام بانک مرکزی، معاون وزیر راه و ترابری وقت و چند تا از نمایندگان مجلس حضور دارند.سال ۱۳۹۲  در بیمه ایران اختلاس شد.باز در سال ۱۳۹۲ که آقای بابک زنجانی اختلاس کرد و یک اختلاس بزرگ در بنیاد شهید اتفاق افتاد. سال ۱۳۹۴ که دکل نقتی گم شد و تکلیف این قضیه هیچ وقت مشخص نشد.سال ۱۳۹۵ اختلاس صندوق ذخیره فرهنگیان ،مسئله ی حقوق های نجومی، مسئله ی املاک نجومی شهرداری تهران، اختلاس و فساد در شهرداری تهران، وزارت نقت، قرارگاه خاتم النبیا، اختلاس ۴ هزار میلیارد تومانی عباس ایروانی، اختلاس میلیاردی در منطقه ی آزاد قشم همه مواردی هستند که خیانت دولت جمهوری اسلامی را به مردم ایران نشان می دهد، تازه اینها مواردیست که ما میدانیم، صدها مورد دیگر وجود دارد که هیچ وقت رسانه ای نشده اند.

هر عقل سلیمی فکر کند می فهمد که اقتصاد ایران در یک بحران بزرگ قرار دارد.

حال بازنده کیست؟ مسلما مردم.

آیا این همه پولی که از کشور توسط افراد متفاوت اختلاس شده در ایران نمی توانست صرف آموزش و امکانات آموزشی برای بچه های محرومی شود که آینده سازان این مملکت هستند؟

بچه هایی که سهمشان از زندگی یک چهره ی سوخته است و تا آخر عمرشان ناقص شده اند،آیا این پول ها نمی توانست برای تجهیز این مدارس به شکل ایمن استفاده بشود؟

تحریم های اقتصادی باعث شده تولید ناخالص داخلی ایران بشدت کاهش پیدا کند و ایران از لحاظ اقتصادی یک سقوط آزاد را تجربه کند.

علت این تحریم ها هم یک ماجرا جویی ایدولوژیکیست که نتیجه اش در این ۴۰ سال چیزی جز فقر و مشکلات ناشی از آن برای مردم ایران نبوده است. از اوایل انقلاب که با حماقت مسئولان جمهوری اسلامی کشور وارد یک جنگ فرسایشی شد و هزاران نفر جانشان را از دست دادند و سرمایه ی انسانی و اقتصادی کشور بر باد رفت تا این دشمنی که با کشور های همسایه  مثل عربستان و اسرائیل بخاطر یک اعتقاد مذهبی مسخره مسئولین جمهوری اسلامی بوجود آمده و پول هایی که صرف جنگ های نیابتی و تغذیه شبه گروههایی که ایران ایجاد کرده است می شود، همه از دلایل این بن بستی است که مردم ایران به آن رسیده اند. یک خانواده را در نظر بگیرید که تنها نان آور خانه پدر است و این پدر بجای اینکه درامدش را هزینه ی آسایش زن و بچه هایش کند صرف الکل و قمار و شرط بندی می کند دولت ایران هم همین رفتار را دارد مردم را به حال خودش رها کرده و مشغول قمار در خاور میانه است سرمایه ی مملکت بمب و موشک شده و ته مانده اش را هم برای کشور های همسایه خیرات می کنند در صورتی که خود مردم ایران گشنه اند. مگر ما چند بار می خواهیم زندگی کنیم؟

مردم ایران مانند همه ی انسان های دنیا یک بار حق زندگی دارند و در این یک بار آزادی رفاه و دستسری به امکانات حق آنهاست.

تا کی باید شاهد بود که مردم از فرط بیچارگی اعضای بدنشان را بفروشند؟

تا کی باید نشست و تماشا کرد که تعدادی از زنان ایرانی از فرط بیچارگی مجبور باشند تن فروشی کنند که لقمه ای نان در بیاورند و در سفره ی بچهایشان بگذارند؟

کشوری که دولت همه کاره ی اقتصادش است و اقتصادشش کلاسیک اداره می شود و بخش خصوصی و کشور های خارجی بدلیل مسائل سیاسی در اقتصادش وجود ندارند مسلما نمی تواند پاسخگوی نیازهای جمعیتی باشه که رو به رشد است. مردم مشکل دارند گرانی بیداد می کند و دخل و خرج مردم با هم جور در نمی آید.هزینه ها از مقدار درآمد مردم خیلی بشتر شده است و اینکه مردم به خیابان می آیند و برای گرانی بنزین اعتراض می کنند حق دارند، تمام اغلام معیشتی با گرانی بنزین گران شده اند و دولت به جای اینکه پاسخگو باشد مردم را تیر باران می کند و ۱۵۰۰ انسان بی گناه را می کشد.اعتراض مردم به حق است بدلیل اینکه که مردم تحت فشار هستند.

یا مسئله ی یارانه ها و این سیستم گدا پروری که در ایران در زمان آقای احمدی نژاد شکل گرفت.یک ایرانی با یارانه اش فقط یک شانه تخم مرغ می تواند بخرد.مردم ایران غصه دار هستند، مردم ایران غم دارند، مردم غم نان شبشان و نان سفره شان را دارند و این توقع بیجایی نیست.

حتما دیده اید که خانواده ها و پزشکان گاهی اوقات سعی می کنند بیماری  افراد را به آنها نگویند و از آنها پنهان کنند این رویکرد در اقتصاد جواب نمی دهد،دولت فکر میکند با پنهان کردن موضوع و نگفتن اصل موضوع میتواند بیماری اقتصادی را درمان کند این رویه کاملا اشتباه است. می گویند صفر ها را حذف کنیم.فرض کنیم همه صفر ها رو هم حذف کنند بعد آن چه می شود؟

نهایتا چه اتفاق مثبتی با حذف صفر از پول ملی اتفاق خواهد افتاد؟

 این یک دروغ است و مشکل اقتصادی در ایران به این سادگی  حل نخواهد شد.

مسئله ی دیگری که وجود دارد این است که کشور مطالباتی دارد که قادر به وصولشان نیست به جز کشورهای سودان و اردن که بدهی شان به قبل از انقلاب برمی گردد و کشور های آفریقایی و کره شمالی که بدهی شان به ۲۰ سال پیش برمی گردد کشورهای چین و کره ی جنوبی هم به لیست بدهکاران جدید اضافه شده اند بدلیل اینکه ایران نفت می فروشد و پولی در قبال آن دریافت نمی کند.

مسئله ی دیگه که وجود دارد بحران ارز در کشور است ، روز به روز پول کشور بی ارزش تر می شود و ارز و قیمت آن یک بحران جدی در کشور است.

نتیجتا این که اعلامیه جهانی حقوق بشر و سند ۲۰۳۰ برای راحتی و آسایش انسانها بوجود آمده مخصوصا هدفهای سند ۲۰۳۰ که رفاه و آسایش مردم را دنبال می کند ولی جمهوری اسلامی هیچ اعتنایی به اعلامیه جهانی حقوق بشر و سند ۲۰۳۰ ندارد و همین عدم توجه دولت به حقوق ذاتی و شهروندی مردم باعث شده است مردم ما در شرایط بحرانی فعلی قرار بگیرند.

Photo/freepik.com